Πασχαλιάτικες νοσταλγικές αναμνήσεις και πραγματικότητα !!

Γράφει ο  Βασίλης Μανιάτης
Την Λαμπρή την περιμέναμε όλοι , μικροί και μεγάλοι σαν την μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης , προετοιμασμένοι με αυστηρή νηστεία και μετά για την κοινωνία των αχράντων μυστηρίων .
Τη νύχτα του Σαββάτου κατά την Ανάσταση του Χριστού , οι στενοί κατηφορικοί δρόμοι του χωριού φεγγοβολούσαν απ’ τα κλεφτοφάναρα των παιδιών που με τους γονείς τους πήγαιναν στην εκκλησία .
Μόλις ο παπάς έψαλλε το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης ..« Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξόμεθα » όλοι οι εκκλησιαζόμενοι με αναμμένα τα κεριά , αντάλλασαν το φιλί της αγάπης λησμονώντας τις διαφορές και τις παρεξηγήσεις .
Πρωί την μέρα του Πάσχα , το χωριό το σκέπαζαν οι γκριζογάλανοι καπνοί απ΄ την ετοιμασία του οβελία και η μοσχοβολιά των αρνιών που ψήνονταν γαργάλιζε τους γύρω χωριανούς .
Ο Πύργος είναι αμφιθεατρικά χτισμένος , καταπράσινος και με φόντο τα επιβλητικά έλατα που το περιβάλλουν στην κορυφή . Κατά το έθιμο , καθένας που τελείωνε το ψήσιμο , χαιρετούσε τους γείτονες , τους συγγενείς και φίλους και ακολουθούσαν στις γειτονιές οι επισκέψεις , το τσούγκρισμα των αυγών και τα κεράσματα με μεζέδες και κόκκινο κρασί . Νωρίς το απόγευμα μετά τη λειτουργία της αγάπης , έστηναν χορό στο προαύλιο της εκκλησίας , με πρώτους τους γεροντότερους , άνδρες και γυναίκες
Τα τραγούδια του χορού τα έλεγαν τα κορίτσια με άσπρα φακιόλια και τις μακριές κοτσίδες , οι νέοι ..καμάρωναν και οι γριές ..νυφοδιάλεγαν ..

Τη Δευτέρα του Πάσχα , γινόταν η λειτουργία στο ξωκλήσι της Αγιά Σοφίας το «θρυλικό αντάμωμα των όμορων χωριών »και μετά ακολουθούσε φαγοπότι με στρωμένες τις « καραμελωτές κουβέρτες » και τις Βελέντζες πάνω στο χλοερό γρασίδι και κάτω από τα αιωνόβια δέντρα . Τότε , συνηθιζόταν να ανταλλάσσουν ευχές , στέλνοντας τα παιδιά με μεζέ και ένα ποτήρι κρασί .
Τα παιδιά τσούγκριζαν αυγά και όσα έσπαγαν τα κέρδιζαν κατά το έθιμο . Το φαγοπότι συνεχιζόταν με επιτραπέζια τραγούδια και ακολουθούσε μεγάλος χορός με τσάμικο και συρτό , που διακόπτονταν συνέχεια , απ’ τα κεράσματα μεζέδων και κρασιού .
Το έθιμο ατόνησε και σταμάτησε για περισσότερα από 25 χρόνια ,το επανέφερε ο Πρόεδρος του Πύργου Νίκος Ολυμπιάδης αλλά δυστυχώς ο καθωσπρεπισμός ο νεοαστικός τρόπος ζωής αλλά και προσωπικές αντιπάθειες διαγράφουν δυσοίωνο το μέλλον του .
Θα φθάσουμε στο σημείο να μη θυμόμαστε πλέον τίποτα από κείνες τις αλήθειες και τις παραδόσεις , που ζούσε ο κόσμος στα χωριά , την εποχή εκείνη
Ήταν , στ’ αλήθεια , ωραία εκείνα τα χρόνια , τα αμόλευτα, γιατί ο κόσμος ζούσε πιο άδολα κι’ αθώα , υπήρχε ομόνοια ανάμεσά τους και πολλή κατανόηση μεταξύ τους ,δεν τους βασάνιζε το ψυχικό άγχος κι’ η κακοδαιμονία , που μας ταλαιπωρεί σήμερα